Vastlopen

Onlangs was ik bezig met een taak op het werk. Een taak die ik al eerder heb gedaan en erg leuk vind om te doen. Dit keer liep echter niet zoals het zou moeten lopen. Wat was er aan de hand? De website van PostNL deed het niet optimaal en inloggen was niet mogelijk. Met als gevolg dat ik de taak niet kon voortzetten en afmaken. Resultaat daarvan was stress, frustratie, onvrede, faalangst, teleurstelling, woede, en onmacht. Als autist houd ik me vast aan regels, protocollen, werkwijzen, schema’s en flowcharts. Wanneer deze door een storing van buitenaf verstoord worden, veroorzaakt het een storing in mij.

Ik ben zeker een half uur bezig geweest om proberen in te loggen op de pagina. Chatbot (een geautomatiseerde chat) ingeschakeld, die kon ook niet helpen. Nou ja, hij zou me kunnen helpen als ik zou inloggen op ons profiel. Wat dus niet mogelijk was. Uiteindelijk ben ik door iemand van de taak afgehaald.

Waarom is het zo belangrijk af te maken waar ik aan begonnen ben? Waarom kan ik geen hulp inschakelen als ik vastloop? Waarom voel ik me verantwoordelijk voor een storing bij PostNL?

Waarom afmaken waar je aan begint?

Vroeger, toen ik nog jong en onbedorven was, is mij geleerd om af te maken waar ik aan begon. Sport, clubs, hobby’s, allemaal minimaal 1 jaar/seizoen gedaan. Je moet het wel een poging hebben gegeven voordat je er een mening over vormt, werd mij verteld. Tuurlijk, goed principe. Maar misschien niet bij mij? Aangezien het mij nooit lukt om poetsen af te maken, begin ik er ook niet aan. Ik kan poetsen niet in kleine stukjes delen, poetsen is 1 concept en dat is nooit klaar, dus begin ik er niet aan. Sporten is ook zo’n ding. Ook een levenslange taak, dus begin ik er niet aan.

Maar, de wens om deze taak af te maken was er, dus kon ik niet stoppen met de taak.

Waarom geen hulp inschakelen?

Ik heb mezelf altijd als minder dan de rest gezien, minder flexibel, minder goed, minder aangepast. Niet alleen een buitenstaander, maar een minder goed persoon. In veel opzichten is dit al redelijk goed gekomen, maar in deze instantie niet. Wat is hier het geval?

Wanneer ik vastloop, en om hulp zou moeten vragen, erken ik voor mezelf dat ik inderdaad minder ben dan de andere. Ik heb daadwerkelijk gefaald in mijn taak, dus ik ben minder goed dan de rest. Nu hoor ik je denken: “doe niet zo belachelijk, jij hebt geen invloed op de site van PostNL, hoe kun je nu denken dat je hebt gefaald?” Dat komt door jarenlange interne negatieve conditionering. Ik heb mezelf dit jarenlang verteld, misschien niet letterlijk, maar emotioneel in ieder geval. Nu ga ik er iets rationeler mee om, en lukt het me soms om hulp in te schakelen, maar soms val ik terug in mijn oude patroon. 1 stap naar voren, 2 stappen terug.

Waarom voel ik me verantwoordelijk?

Het is niet zozeer dat ik me verantwoordelijk voel voor de storing bij PostNL, ik voel me verantwoordelijk voor de taak. Ik ben ergens aan begonnen, dus… zie boven. Ik moet nog steeds leren dat ik niet verantwoordelijk ben voor het gedrag, werk, doen, en laten van anderen.

Bijvoorbeeld tijdens een andere taak voelde ik me verantwoordelijk voor het verloop en de uitkomst van de taak. Als ik de taak dan heb afgerond, kan ik die verantwoordelijkheid loslaten. Het is nu aan iedereen om die verantwoordelijkheid te nemen.

Ik heb gedaan wat ik kon, nu mag een ander.