Hokjesdenken

Toen ik 17 was, heb ik de diagnose autisme gekregen. Autisme is iets wat al vanaf de kindertijd speelt. Het is dus best laat om op je 17e pas een diagnose te krijgen. Bij meisjes wordt autisme vaak later gediagnosticeerd omdat zij beter zijn in het verhullen van de symptomen, zei de psycholoog tegen mij. Een logische verklaring, dacht ik toen.

Maar wat zij, en ik zelf ook, toen nog niet wisten, is dat ik helemaal geen meisje ben. Terwijl ik wel in een vrouwenlichaam geboren ben. Toen ik ongeveer 18 was, ben ik erachter gekomen dat ik transgender ben. Toen ben ik in transitie gegaan en nu leef ik zo’n ruim 6 jaar als man.

Blijkbaar ben ik niet de enige persoon met autisme die ook transgender is. Uit onder andere het onderzoek van de Britse ervaringsdeskundige Reubs Walsch blijkt dat er opvallend veel transgenders zijn onder de mensen met autisme. Uit dit onderzoek blijkt dat 15% van de deelnemers, allemaal mensen met autisme, zich als transgender en/of non-binair identificeren. Bij de Nederlandse bevolking is dat minder dan 3%. Er is dus iets bijzonders aan de hand. Zou een stoornis op het autistische spectrum de kans groter maken dat iemand ook transgender is? Of is het allemaal gewoon toeval?

Door wetenschappers zijn er verschillende hypotheses en theorieën geopperd. Echter, iedere persoon met autisme is anders, of ze nu wel of niet ook transgender zijn. Dus het lijkt me wel interessant om wat van mijn eigen gedachtes hierover te delen.

Als persoon met autisme vind ik het fijn om duidelijk te hebben. Daarom kan het heel prettig zijn om de hokjes man en vrouw te hebben en mensen hieronder te verdelen. Echter wordt het wel heel ingewikkeld gemaakt. Mannen zijn stoer en kunnen een gat in de muur boren. Vrouwen zijn zacht en houden van de kleur roze. Er zijn nog veel meer regels of verwachtingen te bedenken waar mannen en vrouwen aan moeten voldoen. Maar wat als je niet aan deze verwachtingen voldoet? Wat als je kenmerken vertoont die bij zowel een man als een vrouw kunnen horen? Het is dus bijna onmogelijk om precies in deze hokjes te passen.  Daarom zie ik mezelf liever als mens, en ben ik niet zo veel bezig met het hokje man of vrouw. Hierdoor creëer ik voor mezelf mijn eigen soort duidelijkheid, want in het hokje mens pas ik wel.

In deze maatschappij hebben hokjes veel invloed op ons leven. Van kinds af aan wordt je al verteld hoe je je moet gedragen en wat de verwachtingen zijn. Wat als we stoppen met iedereen in hokjes plaatsen? In een perfecte wereld zou iedereen in de eerste plaats een mens zijn. Als mensen zich minder bezighouden met de hokjes dan is het ook niet nodig om uit de kast te komen als homo of transgender. Dat zou erg prettig zijn want transgender zijn gaat niet over aandacht krijgen of je afzetten tegen de norm. Het gaat om je prettig voelen in je eigen lichaam. Zonder hokjes kun je jezelf zijn zonder dat anderen daar iets van vinden.