Even

Ik was op vakantie met een stel vrienden, een echtpaar. We zijn Nederland uitgevlucht voor het vuurwerk met oud en nieuw, voor onze honden. Heel gezellig een weekje naar België.

Over het algemeen liep alles voorspoedig. Zij zijn op de hoogte van mijn autisme, en lieten me gewoon mijn ding doen, zodat ik niet te veel gestimuleerd zou worden. Dat verliep allemaal prima tot nieuwjaarsdag.

Zij kreeg een aantal appjes van familieleden met de vraag of ze “even” op visite mochten komen. “Ja, natuurlijk,” zei ik, “gezellig.” Ook deze familieleden ken ik, en die zijn gezellig, dus die wilde ik wel “even” zien.

En daar zit nu net een discrepantie in het concept denken tussen mij en hen. “Even” voor mij is een uurtje, misschien 2 als het gezellig is. Dit was echter niet het geval bij die familie. Uiteindelijk waren er 6 volwassenen en 2 kleine kinderen bij ons op visite. De visite arriveerde rond 12 uur en vertrok weer rond 8 uur ’s avonds. In een 4-persoons huisje, waar al 3 volwassenen en 3 honden aanwezig waren. De 4 koffiekopjes die we hadden, werden steeds afgewassen en doorgegeven aan de volgende die koffie wilde. De kinderen en honden zaten bij de volwassenen op schoot, en iedereen zat gezellig tegen elkaar aan. Nu is dit een familie waarbij, zoals zoveel families, wanneer ze bij elkaar zijn, het volume omhoog gaat. Iedereen heeft iets te vertellen en wil dat iedereen het hoort, ook al zijn de anderen aan het praten.

Rond 2 uur stelde mijn vriendin voor om iets te gaan drinken in het hoofdgebouw van het park, dus ging de hele groep die kant op. Ik vond het een briljant idee om thuis te blijven en op de honden te passen, aangezien er toch nog wel vuurwerk werd afgestoken. Ik heb die middag een aantal films zitten kijken, met 3 uitgeputte honden om me heen.

Nadat de familie was vertrokken, hebben we het concept “even” besproken. We realiseerde als snel  dat er aan beide kanten een communicatiestoring zat en hebben we het losgelaten.

Hieronder de uitgeputte honden.