Verborgen eenzaamheid

Een aantal maanden geleden is mijn moeder overleden. Tijdens de voorbereidingen voor de uitvaart moesten de enveloppen geschreven worden voor de rouwkaarten. Mijn tante schreef de kaarten voor de familie en vrienden van vroeger; 36 enveloppen. Mijn schoonzus schreef de kaarten voor vrienden en bekenden van hun kant; 34 enveloppen. Ik schreef de enveloppen voor mijn vrienden; 4 stuks.

Ik ken dus maar 4 mensen/gezinnen die ik goed genoeg ken om ze vragen mij bij te staan na het overlijden van mijn moeder. Hier ben ik over na gaan denken.

In de eerste instantie had ik heel erg medelijden met mezelf dat ik maar 4 kaarten heb verstuurd. Ik voelde me alleen, antisociaal, eenzaam, en zielig. Van alle energie die ik door de jaren in relaties met mensen heb gestoken zijn er maar 4 over. Mensen die mij fantastisch vonden en zeiden dat ze mij nooit kwijt wilden. Al die relaties zijn verwaterd na verloop van tijd. En dat deed, op het moment van realisatie, pijn.

Het voelde alsof ik niet goed genoeg was, dat het mijn schuld was. Door verschillende autistische burn-outs in mijn leven zijn er veel mensen vertrokken. Nu blijkt dat dat kwam omdat ik degene was die de relatie in stand hield. Ik ging bij hen op visite. Ik belde. Ik appte. Wanneer dat niet meer ging, hield het op.

Nu heb ik er veel minder moeite mee. De mensen die ik heb uitgenodigd zijn namelijk echte vrienden. Mensen die mij volledig accepteren, die iedere eigenaardigheid kennen en aanvaarden. Die er voor mij zijn wanneer ik ze nodig heb. En mensen waarvoor ik alles laat vallen wanneer zij mij nodig hebben.

Ik denk niet dat het mogelijk is voor een autist om de relaties van die 34 of 36 kaarten te onderhouden. Naar iedere verjaardag, elk feestje, dagelijks appen of bellen, nee. Liever 4 mensen die ik iedere paar weken spreek of zie. Die weten dat ik het nodig heb om bij te komen van sociale interactie. Die begrijpen als ik afzeg, omdat het niet een goeie dag is.

4 is voldoende.