Weggegooid geld

Momenteel heb ik een relatief klein “probleem” dat potentieel veel geld zou kunnen gaan kosten. Ik ben namelijk op zoek naar een handtas. Dit is iets dat, ondanks dat het een eenvoudig ding is, heel duur kunnen worden. Ik leg uit waarom.

De handtas. Als vrouw zijnde heb je over het algemeen een handtas bij je om je spullen mee te sjouwen. Sleutels, portemonnee, agenda, en telefoon zijn redelijk standaard, maar daarnaast ook lippenstift, -balsem, of –gloss, persoonlijke hygiëne materiaal, papieren zakdoekjes, opvouwbare tasjes, en zo verder. Je kunt in een ruimte met zo’n 20 vrouwen vragen om een paperclip, en iemand trekt dat uit haar handtas.

Ik had een handtas. Klein, zwart, voldoende ruimte voor “mijn arsenaal”. Een perfecte tas tot ik besloot om 1 extra ding overal mee naar toe te sleuren. Een To-do lijst. Als autist heb ik gemerkt dat, wanneer ik onderweg ben, ik mezelf aan het vertellen ben wat ik nog allemaal moet doen. Eenmaal thuis aangekomen ben ik die dingen kwijt. Door ze op te schrijven op mijn To-do lijst heb ik een overzicht van losse taken die al heel lang zijn blijven liggen. Nadeel van deze lijst? Hij is groter dan mijn handtas. Nu ben ik dus op zoek naar een nieuwe, perfecte, ideale handtas. En dat kost geld. Waarom kost dat geld? Omdat ik tijdens het zoeken naar mijn ideale tas vaak tassen koop die het net niet zijn. Net het verkeerde materiaal, niet de juiste handvatten, te weinig vakken, noem het maar op. Na een tijdje word ik moe van deze foute tas en pak ik een oude tas die in het verleden “goed genoeg” is geweest, maar eigenlijk al lang in de vuilnisbak had moeten liggen. Deze tas is gerafeld, het leer laat los, en de ritsen werken niet meer naar behoren, maar ooit was hij ideaal, en is daarom niet weggegooid. De net-niet tas die ik een tijdje gebruikt heb beland bij de andere net-niet tassen. Deze tassen worden ook niet weggegooid, omdat dat zonde is, ik heb er tenslotte geld aan uitgegeven. Ze worden ook niet gedoneerd, want ze zijn van mij. Met als gevolg dat ik heel veel tassen heb, waar ik niks aan heb en niks mee doe en kan. in de afgelopen jaren heeft het zoeken naar de ideale tas mij heel veel geld gekost. Daarnaast kost het ruimte in mijn appartement. Dit veroorzaakt storingen in mijn hersenen, omdat ik aan de ene kant de rommel niet wil hebben, en aan de andere kant de rommel niet kan opruimen.

Het niet kunnen opruimen van rommel is voor mij als autist een controle-ding. Nog steeds geen idee hoe ik dit ga oplossen, maar er wordt aan gewerkt. En in de tussentijd blijf ik zoeken naar de ideale tas.