'Maakt niet uit, doe maar wat'

‘Maakt niet uit, doe maar wat.’ Een veel gebruikt antwoord als ik iemand vraag wat ze willen eten of drinken als ze bij me op bezoek komen. Het klinkt inschikkelijk, de ander wil me laten weten dat hij of zij geen hoge eisen stelt aan mijn gastvrijheid. Dan hoef ik niet al teveel moeite voor te doen en niet speciaal voor hem of haar, vijf supermarkten, twee slijterijen en drie delicatessenzaken af te struinen. Tenminste, dat zou ieder normaal mens verwachten. Helaas gaat er daar iets mis. Zelfs bij het schrijven van de titel krijg ik al de zenuwen. Het angstzweet breekt me namelijk al uit terwijl ik, volledig in paniek, op alle mogelijke manieren probeer te achterhalen wat mijn aankomende gast bedoelt met ‘doe maar wat.’ ‘Wat’ is een heel erg breed begrip.

Als de gast bijvoorbeeld in de ochtend of voormiddag op bezoek komt, is het relatief eenvoudig. Koffie of thee met een koekje. Al kan een enkel biscuitje natuurlijk ook niet gastvrij genoeg overkomen. Dus moet het misschien een schaal biscuitjes zijn? Wat als ze de biscuitjes niet lusten? Of wat als de gast een allergie heeft, veganistisch is of deze simpelweg niet lekker vindt? Dan moet ik wel een alternatief kunnen aanbieden. Of staan eenvoudige biscuitjes misschien te zuinig? Kan ik niet beter voor iets luxere koeken kiezen? Ook dan moet er natuurlijk voldoende variatie geboden worden. Je zal maar net iets kopen wat de gast niet lust. Dus de enige optie die dan overblijft, is in de supermarkt het hele schap leeghalen in de hoop dat er iets tussen zit wat het bezoek kan waarderen. Voor de zekerheid rij ik nog langs de warme bakker voor wat petit-fours en worstenbroodjes. Je weet nooit of ze zo lang blijven dat ze honger krijgen.

Thuis zoek ik dan naar een mooie presenteerschaal en onderdruk de neiging om naar de Blokker te rijden, omdat ik die helemaal geen heb. Dus kies ik maar één van mijn mooiere borden uit en spreid ik de enorme variatie aan luxe en minder luxe koeken daar op uit, om tot de ontdekking te komen dat ze niet allemaal op het bord passen. Opnieuw moet ik de neiging om in de auto te stappen en naar de Blokker te rijden onderdrukken. Ik zet het prachtig opgemaakte bord op de keukentafel en bewonder het resultaat. Dat is tegelijkertijd ook het moment dat ik me realiseer dat ik te ver ben gegaan. Teveel moeite doen is namelijk ook niet sociaal correct. De paniek en chaos in mijn hoofd is compleet en ik bevries.

Als de gast, volledig onbewust van wat een simpele ‘doe maar wat’ heeft veroorzaakt, eenmaal aan de keukentafel zit, ben ik compleet uitgeput. Geen idee waar we het uiteindelijk over hebben of wat er in zijn of haar leven allemaal speelt. Maar ik weet wel welk koekje uiteindelijk wordt gekozen, want daar trap ik geen twee keer in!