Chaos vs orde

Sinds een aantal maanden hebben ze iets nieuws op de sportschool: e-gym. Ieder apparaat is nu voorzien van een tablet. Hierop is heel overzichtelijk weergegeven hoe zwaar je het apparaat moet instellen en hoeveel herhalingen je moet doen. Je scant je sportpas en het apparaat weet precies dat jij het bent. Je hebt dus geen gedoe meer met lijstjes, waarop je moet opzoeken hoe zwaar het ook alweer moest. Dan toont het scherm een wit balletje tussen twee golvende lijntjes in. Door het apparaat in beweging te brengen, moet je het balletje continu binnen deze lijntjes houden. Zolang je dit doet, zou het zo moeten zijn dat je de oefening correct uitvoert. Lukt het niet om het balletje binnen deze lijntjes te houden, dan trakteert de tablet je prompt op een rood scherm. Dit om je te motiveren de oefening correct uit te voeren. Het zou zelfs in staat moeten zijn om je te vertellen wanneer het tijd wordt de gewichten te verhogen. In het kort; een optimale work-out met maximaal resultaat. Dat zou allemaal moeten kunnen, ik heb het alleen nog nooit meegemaakt. Sinds de invoering van de e-gym, mijdt ik al dit soort apparaten namelijk als de pest.

Je zou denken: overzicht en duidelijkheid, dat is waar iedere autist van droomt. En daar heb je dan een punt. Het deel van mij dat snakt naar duidelijkheid en regels, maakt mentaal een sprongetje in de lucht. De apparaten laten geen ruimte vrij voor fouten. Iedere herhaling is perfect. Keer op keer, op keer. Wat is het dan in mij dat wil gaan vloeken en schelden? Dat een hamer wil pakken en dat rotscherm volledig aan gort wil slaan?

Want daar komt een tweede eigenschap van mij om de hoek kijken. Naast de naar orde hunkerende autist heb ik iets in me dat zich met alle macht tegen deze orde verzet. Ik heb ook ADHD. Het is een onmogelijke tweestrijd. Wat ook de overhand heeft, een onbedwingbare hunkering naar zoveel mogelijk prikkels of een schreeuwende behoefte naar rust, ik verlies altijd. Door toe te geven aan het één, creëer ik een probleem voor de ander. Het is constant zoeken naar een balans tussen deze twee eigenschappen die onverenigbaar lijken.

Dus als die duivelse machines mij vertellen wat ik allemaal volgens hun stramien verkeerd doe, ontwaakt dat iets in mij. De ene helft, die zo blij is met het balletje en de lijntjes, staat ineens oog in oog met zijn andere helft. En die zegt dat dat balletje zich met zijn eigen zaken moet bemoeien. Waarom weet dat balletje het zoveel beter dan ik? En waarom wordt het scherm nu toch rood, terwijl de oefening prima gaat? En wie denkt dat balletje wel niet dat ‘ie is dat ik de oefening zwaarder zou kunnen? Heeft dat balletje de volgende dag spierpijn? Ik denk het niet!

Dus, om te voorkomen dat ik een toegangsverbod krijg, loop ik nu door naar een ander deel van de zaal. Het deel met losse gewichten, zonder e-gym. Daar loop ik moeilijk te doen met lijstjes en een pen en gaan de oefeningen zeker niet altijd perfect. Maar dan kan ik wel, voor even, de twee vechtersbazen in mijn hoofd uit elkaar houden. In ieder geval tot de aankomende boksles.