Vrienden houden en loslaten

Wanneer eindigt een vriendschap? Waar ligt het punt dat je het opgeeft, omdat je beseft dat het eigenlijk al heel lang eenrichtingsverkeer was? Hoe bepaal je dat het tijd is om los te laten? En… is dat uiteindelijk echt zo erg, of verdrietig?

Enkele maanden geleden schreef ik over de start van mijn zoektocht naar het maken van nieuwe vrienden. Dat gaat me, als ik daarmee niet te opschepperig overkom, best wel heel goed af. Ik ben er achter dat er mensen zijn die me leuk vinden zoals ik ben. Die toegeven soms moe te worden van mijn ononderbroken stortvloed geklets, maar ook zeggen dat ik vooral mezelf mag zijn. Die het aangeven als ik iets verkeerds zeg, zonder direct gekwetst of boos te worden. Mensen die begrijpen dat ik daar wat meer ‘fouten’ in maak dan anderen. Om vervolgens te zeggen dat ik dat niet als fouten maken moet zien. Het is een eyeopener voor me. Ik ben al goed genoeg zoals ik ben. Ik ben grappig, lief en geduldig. Ik geef ongefilterd mijn mening, waardoor mensen precies weten wat ze aan me hebben.

Maar ik ben ook druk, chaotisch en ik vergeet verjaardagen en al helemaal hoe iemands kinderen heten. Wat ik ook kan nalaten, is vragen hoe het met iemand gaat. Dat betekent niet dat ik niet geïnteresseerd ben, maar wel dat ik het moeilijk vind om als eerste contact op te nemen. Het verdrietige is dat ik dat in het verleden aan mezelf heb proberen te veranderen. Ik hield lijstjes bij met die verjaardagen en de namen van de kinderen. Ik probeerde een systeem te ontwikkelen waarin ik mensen regelmatig belde om te vragen hoe het met ze ging. Dit was enorm vermoeiend en verwaterde op de momenten dat mijn mentale gezondheid het niet meer toeliet. Wat van mijn, voor mijn gevoel redelijk stabiele, vriendenkring overbleef, was veel kleiner dan gedacht.

Ik heb mezelf daarin lang de schuld gegeven. Ik had toch wel beter mijn best kunnen doen om mijn contacten te onderhouden? Maar ik begrijp steeds beter dat ik dan teveel van mezelf vraag. Waar ik het mezelf kwalijk nam dat ik anderen niet vaker belde, was ìk wel altijd degene die belde. Er kwam eigenlijk nooit iets terug. Ja, ze onthielden mijn verjaardag wel en wisten de namen van mijn kinderen, maar dat was het ook. Het doet enorm veel pijn, maar ik laat ze gaan. Het voelt als opgeven, als falen, maar dat is het niet. Soms heb je elkaar simpelweg niks meer te zeggen en dat mag. Waar ik nieuwe mensen in mijn leven verwelkom, laat ik anderen ook los. Ik zal sommigen echt nog wel eens tegenkomen, op een verjaardag of een etentje. Het zal dan zelfs gezellig zijn, maar meer energie hoef ik er niet in te steken. Die bewaar ik voor mijn vrienden.