Naar de tandarts

Ik ben een tijdje niet naar de tandarts geweest en met een tijdje bedoel ik eigenlijk een paar jaar. Toen ik 18 werd moest ik zelf voor mijn zorgverzekering zorgen. Ik moest ook zelfstandig afspraken gaan regelen met de huisarts en de tandarts. Dit gebeurde uiteindelijk niet door een combinatie van mijn autisme, sociale angst en een redelijk hectische periode in mijn leven. Ik poetste mijn tanden wel altijd netjes dus dat was niet het probleem. Ik wist wel uit het verleden dat ik alsnog snel gaatjes ontwikkel. Dat ik niet wilde gaan of een angst had voor de tandarts was ook niet een probleem, in tegenstelling zat de drang al die jaren vast in mijn hoofd. Naar mijn oude tandarts gaan was wel een groot probleem, ik vond het geen fijne tandarts en had meerdere ontevreden ervaring daar. Ik wou absoluut dus naar een nieuwe tandarts toe en dat is veel werk om dat te regelen.

Om te bellen en te vragen of ik een nieuwe cliënt kan zijn van een tandartspraktijk is bijna onmogelijk, maar om daar in persoon langs te gaan voelde zeker onmogelijk. Bellen naar mensen die ik goed ken vind ik moeilijk genoeg, laat staan naar onbekende personen of instellingen. Het feit dat je niet iemands gezicht kan zien, dus ook niet hun gezicht expressie, maakt het extreem lastig om in te schatten wat je moet zeggen. Iedereen van mijn gezin heeft hier ook last van en zien ook geen pret in bellen. Toch maakt het voor mij als autistisch persoon extra moeilijk. Ik heb het mezelf een paar keer geforceerd om te doen, maar het lukte gewoon echt niet. Ik zat elke keer met angst, stress en een vol hoofd elke mogelijke situatie af te gaan naar het telefoonnummer te staren, maar ik kon niet op bellen drukken. Op dit soort momenten zou een mes naar mijn keel gericht het enige zijn wat me zover zou krijgen om te bellen.

Na vele gesprekken met mijn begeleider kwam ik erachter dat ik ook gewoon om hulp kan vragen van mensen om mijn heen. Het klinkt best logisch voor de meeste mensen, maar voor mij klonk het als een onbekende taal. Al die jaren dacht ik dat je als volwassenen al die dingen zelfstandig moet regelen nu word het omgekeerde verteld. Het voelde bevrijdend dat ik nog om hulp kon vragen en ik ben dankbaar dat ik mensen om me heen heb die me bereid zijn om mij te helpen. Het is ook niet zo raar dat mijn gezondheid belangrijker is dan mijn zelfstandigheid als een mens. Ik kan überhaupt niet zelfstandig worden als mijn gezondheid zowel mentaal als lichamelijk ook niet op orde is. Het is allemaal eigenlijk heel simpel en logisch en toch was dit de eerste keer in mijn leven dat ik er serieus over nadacht.

Uiteindelijk ben ik over een aantal weken een paar keer bij de tandarts geweest en heb ik nu weer een gezond gebit. Met de hulp van mijn moeder hadden al de afspraken goed gepland en is ze mee geweest voor het geval dat er moeilijke vragen werden gesteld. De tandarts bezoeken waren heel vermoeiend dus ik was heel blij dat ik iemand bij me had als steun.