Drukke week

Deze week was erg druk, voor een normatief persoon misschien niet, maar voor iemand met autisme was deze week een slagveld tussen mijzelf en de buitenwereld. Normaal is zo’n gevecht tegen de prikkels een gevecht die ik nooit zou kunnen winnen. Maar deze week had ik een zeldzame overwinning en daar kan ik wel trots op zijn.

Laat ik beginnen bij het begin. Ik kreeg te horen bij ons thuis dat iemand kwam logeren. Dit vindt ik al geen fijn bericht maar er was een waslijst aan dingen die het erger maakte. Ten eerste is dit de eerste keer in meer dan een decennia dat iemand bij ons thuis komt logeren. Ten tweede is de logee een wildvreemde voor mij en weet ik niet hoe lang hij blijft. Ten derde vertoeft hij op de kamer die ik gebruik om te relaxen en tot rust te komen. Hij bleek een Amerikaan te zijn, een zoon van een oude familievriend. Laten we hem voor de gemakkelijkheid James noemen. James arriveerde bij ons op zondag nadat hij een aantal dagen Amsterdam had verkend. Het was die dag pas duidelijk dat hij minstens een week bij ons zou blijven.

Dit allemaal is redelijk veel informatie die ik tot me moet nemen en tegelijkertijd wil ik alle mogelijke toekomstige situaties voor me nemen zodat ik voorbereid ben. Door de grote hoeveelheid onduidelijkheid was dit een moeilijke uitdaging. Ik wist nu dat de kans op overprikkeling heel groot zou zijn. Ondanks dat ik dit niet kon veranderen, kon ik wel invloed uitoefenen op hoeveel overprikkelt ik ging zijn. En hoe minder ik overprikkeld ben hoe beter, want overprikkeling kost veel energie en heeft een lange herstelperiode. Mijn plan van aanpak was om James zo veel mogelijk te negeren en gewoon de week door te gaan zoals ik dat altijd zou doen. Hij is uiteindelijk toch niet mijn gast, maar die van mijn ouders en de taak om hem te entertainen ligt niet bij mij. Ik zou hem alleen aandacht geven als het niet anders kon.

Ondanks de veranderingen dacht ik gewoon nog rustig mijn ding te kunnen doen, maar er gebeurde nog veel meer die week. Van zaterdag t/m woensdag was er kermis in ons dorp en dat betekent dat je vanaf ’s middags vroeg tot ’s avonds laat veel herrie hoort en er is geen manier om daaraan te ontsnappen. Op maandag is er ook een wielerronde die langs ons huis komt en dat brengt nog meer herrie en prikkels met zich mee. Ondanks dat dit elk jaar gebeurd had ik er niet op gerekend. Een logee en de kermis kon ik niet tegelijk handelen, het waren simpel weg te veel indrukken in een korte tijd. Ik had me uiteindelijk moeten afmelden voor twee verschillende afspraken op zowel maandag als dinsdag. Een keuze waar ik blij mee ben, want anders waren dingen te hoog opgelopen terwijl ik toen al bijna over mijn grenzen heen zat. Na woensdag werden dingen weer wat rustiger en begon ik een beetje te wennen aan de nieuwe situatie.

Door de keuze om een paar afspraken af te zeggen en me niet veel aan te trekken van een vreemde situatie, heb ik het resultaat bereikt dat ik heelhuids de week heb overleefd. Als ik minder aan mezelf had gedacht, dan was ik misschien wel tot en met de week erna vermoeid. Prikkels stappelen op in mijn hoofd als ik niet de tijd neemt om ze te verwerken. Om te weten wanneer je voor jezelf moet zorgen en wanneer je overvraagd bent is een uitdaging op zichzelf.