Coronatijden

07 October 2020

Ironisch genoeg heb ik het tijdens de coronacrisis zo erg nog niet. Ja, in het begin was het lastig omdat al mijn dagelijkse bezigheden in een klap wegvielen, maar nu kan ik elke dag zelf inrichten zoals ik het wil en ben ik niet gebonden aan tijdstippen. Ook hoef ik geen handen meer te schudden en er is geen persoon die het nog in zijn hoofd zal halen binnen mijn personal space te komen. Ik voel geen zogenaamde ‘peer pressure’ meer om een ‘normaal’ leven te leiden. (De waarde die we in Nederland aan ‘normaal’ hechten, is trouwens echt walgelijk, maar dat terzijde.)

Aangezien ik ook heel veel empathie voor andere mensen voel, heb ook ik de nodige stressperioden achter de rug en ik verwacht dat dit een terugkerend fenomeen zal zijn. Ik maak me vooral zorgen over hoe de financiële crisis de minder bedeelden onder ons zal raken. En ik zie ook dat het er in andere landen nog minder gestructureerd aan toe gaat dan hier en dat ook daar gemarginaliseerde groepen het hardst geraakt worden. Hier kan ik erg gefrustreerd en verdrietig van worden. Maar er zijn ook positieve ontwikkelingen te zien en het zou mooi zijn om deze tendensen vol te houden.

Zo wordt er eindelijk erkend dat het mogelijk is voor mensen om op afstand te werken. Dit geldt voor werknemers, maar ook voor scholieren en studenten. Universiteiten, bijvoorbeeld, kunnen na de crisis moeilijk volhouden dat een fysieke aanwezigheidsplicht een aanpak is die voor iedereen werkt. Er is nu geen excuus meer om mensen met een ziekte of beperking op deze manier buiten de samenleving te houden.

Maar ik denk nu uiteraard niet alleen na over het grotere geheel. Ik heb tijdens deze periode tijd gehad voor introspectie en heb voor mezelf op een rijtje kunnen zetten wat werkt en wat niet werkt voor mij. Ik heb kunnen onderkennen dat ik de laatste jaren toch flinke stappen heb gemaakt, ondanks dat het voor mij niet altijd snel genoeg gaat. Dat ik een crisis als deze nodig had om tot die conclusie te komen, is een beetje jammer, maar kleinigheidjes hou je toch.