Lockdown deel II

Het is nu halverwege oktober en we zitten net in de tweede coronalockdown. Waar ik de eerste lockdown eigenlijk wel oké ben doorgekomen, voel ik me nu vrij machteloos. Ik ben niet iemand die per se een dagelijkse of wekelijkse structuur nodig heeft om me goed te voelen, dus dat is het probleem niet. Sterker nog, week op week hetzelfde strak geplande schema volgen is voor mij alleen maar een bron van stress, omdat ik dan het idee heb dat ik me eraan moet houden. Ik heb enige variatie en uitdaging nodig, anders raak ik verveeld en chagrijnig.

Nee, mijn structuur komt voort uit leuke geplande gebeurtenissen (dagjes uit, concerten, etc.) waar ik naartoe kan werken. Wanneer deze allemaal wegvallen, raak ik in de war. Waar moet ik nu naar uitkijken? Gaat het nog wel een andere keer door? Deze onzekerheid sleurt me een diep dal in. Het gaat af en toe zelfs zo ver dat ik me af begin te vragen wie ik ben zonder deze activiteiten. Mijn hele identiteit wordt aan flarden gereten, en dat is op zijn zachts gezegd niet echt ideaal.

Dit samen met de winterdepressie die deze dagen toch een gegeven is, zorgt het ervoor dat het nu niet bepaald feest in mijn hoofd is. Ik ben constant moe, zie het nut van dingen niet in en vind het lastig om dingen te vinden waar ik energie uit kan halen. En ik ben er barslecht in om toe te geven dat het niet goed met me gaat, terwijl het vaak het beste is om negatieve gevoelens niet weg te stoppen, maar om erover te praten.

Hoewel, op het moment dat ik dat probeer, hebben mensen al snel de neiging om het op de groep of op zichzelf te betrekken. “Dat herken ik wel” of “dat hoor ik overal om mij heen” zeggen ze dan, en terwijl ik weet dat ze mij beter proberen te laten voelen, heb ik aan die lege woorden echt helemaal niets. Want ik ben ik en niet de massa: daar hoor ik niet bij en wil ik ook niet bijhoren. Als gevolg hiervan voel ik me niet begrepen en hou ik alles voor me. Dan stapelt het op, met een flitsende duikeling over de negatieve spiraal als gevolg.

Ironisch genoeg hielp het mij heel erg om deze woorden op papier te zetten. Dus hoe ik deze lockdown door ga komen, weet ik nog niet, maar misschien is het opschrijven, ook al kan niemand het lezen, een goed idee.