Mijn zoektocht

Het schrijven van een artikel over autisme, dat kon ik niet dacht ik, want ik heb geen autisme maar hersenletsel. Ik mag daar wel over schrijven en wat dat voor mij betekent.

Mijn hersenbeschadiging heb ik al heel mijn leven, doordat ik bij mijn geboorte hersenbloedingen heb gehad. Ook had ik een hydrocephalus, waarvoor ik een drain in mijn hoofd heb, die voert het teveel aan vocht af. Bij de meeste mensen gaat dat automatisch bij mij niet, dan wordt de druk in het hoofd te hoog. Ondanks dat heb ik gewoon regulier onderwijs kunnen volgen en zelfs mijn havodiploma kunnen halen. Toen ik ging studeren werden mijn beperkingen zichtbaarder en is er ook pas de diagnose hersenletsel gesteld. Ik ben nu ruim 9 jaar verder na de diagnose. Wat betekent dit nu voor mij?

In het begin heb ik een hele moeilijke periode gehad. Omdat het een enorme klap voor mij was niet de opleidingen te kunnen doen die ik zo graag wilde. Dus niet met kinderen werken, geen hbo aankunnen, ondanks mijn havodiploma en het goed kunnen leren van theorie. En ook geen sociale opleiding op mbo-niveau. Nu heb ik nog regelmatig momenten waarop ik dat heel moeilijk vind om mee om te gaan.

Ik heb in de afgelopen jaren heel veel geleerd over mijzelf, door behandelingen, werkervaringsplaatsen en vrijwilligerswerk. Door het volgen van een opleiding en stages, heb ik ervaring opgedaan in werk van secretarieel medewerker.

Uiteindelijk wist ik dat een administratieve baan beter bij mij past, dan met kinderen werken. Dit is voor mij wel een hele moeilijke weg geweest vooral emotioneel. Ik heb altijd geleerd om mijn best te doen om de doelen te behalen die ik wilde. Maar hoe ik ook mijn best deed om me aan te passen aan de maatschappij, beter worden dat ging niet ook al wilde ik dat heel graag. Als ze mij nu leerden wanneer ik me nu wel “gedroeg” zoals het blijkbaar in de maatschappij werd verwacht, dan kon ik vast wél pedagoog worden of in de kinderopvang werken.

Met hulp van Senzer werk ik nu al 2 jaar bij een hotel in de linnendienst. Dat was in het begin niet makkelijk. Want zoals bij elke baan (ook de administratieve) kost het leren van dingen in de praktijk me juist veel tijd. Gelukkig heeft mijn leidinggevende heel veel geduld en wilde ze mij een kans geven. Ik heb in kleine stapjes alle kleine taakjes die ik moet doen voor de linnendienst geleerd. Bij mijn huidige baan heb ik zelf de nodige structuren aangebracht om mijn werk goed te kunnen doen. Ondanks dat gaat het nog steeds niet altijd goed omdat ik veel moet schakelen tijdens mijn werk. Dit is één van de dingen die moeilijk is voor mij en dat kost mij veel energie.

Vorig jaar kwam ik met de nodige hulp bij Stichting Boekenwerk terecht. Omdat het me niet lukt om een passende baan te vinden op eigen kracht, passend bij mijn beperkingen en intelligentie.

Bij Stichting Boekenwerk heb ik geleerd over mijn energie en belastbaarheid. Nu ik dat beter begrijp kan ik er ook wat mee. Aan het begin van de zomervakantie was het hotel ineens vol na een lange rustige tijd. Ik heb toen veel meer gewerkt dan normaal. Hierdoor kon ik na de 1^e week niks in mijn vrije weekend. Zonder Stichting Boekenwerk was ik gewoon over mijn grens gegaan en in dat weekend ook nog gaan helpen op mijn werk. Nu niet want ik kon niet door zoals voorheen.

Dat blijf ik moeilijk vinden, als ik iets niet kan of iets moet laten vanwege mijn hersenletsel. Ik weet niet of het me zal lukken dat te accepteren. Op dit moment is het zo dat ik soms toegeef aan mijn vermoeidheid en bewust niks plan na mijn werk, omdat ik weet dat ik dat niet aankan.

Ik hoop dat het me met hulp van Stichting Boekenwerk lukt een passende baan te vinden, zodat er meer balans komt in werk en privé en ik mijn energie beter kan verdelen. Ik heb namelijk ervaren dat dit me beter lukt wanneer ik een reguliere werkweek heb. Ik hoop dat ik iets richting secretarieel of administratief werk kan doen. Maar dat is nog afwachten.