Hoe belangrijk is Autisme voor mij?

Inleiding

Ik ben pas op latere leeftijd gediagnostiseerd. Ik was 35 jaar oud toen ik mijn diagnose kreeg. Mijn hele leven had ik al problemen en de diagnose was voor mij een bevestiging van dat er iets serieus mis was met mij. En toen natuurlijk nog diverse psychologische onderzoeken gekregen en behandelingen. Maar ik kon niet zeggen dat het goed ging met mij. Integendeel, ik kon wel zeggen dat de behandelingen niet effectief waren. Ik miste iets en ik wist niet wat het was. Dus het “etterde” maar door. Tot ik op mijn 46e een hersenbloeding kreeg. Het was een zware CVA. Dat was het einde van mijn carrière. En weer ging de ellende door. Totdat… er bijna twee jaar geleden dingen gingen gebeuren. Echte dingen die veel impact hebben gehad voor mij. Dingen die niets te  maken hebben met autisme.

Dus waarom dan dit artikel? Dit omdat ikzelf de vraag wil beantwoorden hoe belangrijk autisme is voor mijzelf.

Wie ben ik?

Ik ben ondertussen oud. Ik ben 50 jaar. Willem-Alexander noemde 50 het nieuwe 30. Hij liegt. Natuurlijk merk ik dat ik ouder wordt.  Mijn vriendin was een paar maanden geleden 50 geworden. Midden in Corona tijd. Echt fantastisch die Nederlandse maatregelen. Maar goed, dit artikel gaat niet over Corona (daar kan ik echt heel veel over schrijven), dit artikel gaat over autisme. Maar zei ik daar “mijn vriendin”? Ja, ik heb een vriendin. Wie had dat ooit gedacht? Ik niet, in ieder geval.

Maar goed, ik heb altijd gewerkt als zijnde constructeur. Ik heb zelfs een titel ervoor gehaald. Ik weet overigens niet wat ik er nog vanaf weet. Ik denk dat ik veel vergeten ben. Maar ik heb altijd moeite gehad om mijn baan te behouden. Ik weet niet waardoor dat kwam, maar op een gegeven moment moest ik keer na keer ergens anders werken, waardoor mijn CV op een gegeven moment 4 pagina’s lang was.

En toen, depressie na depressie, ging ik naar de huisarts. Hij zei: Gerard, waarom ga je niet een keer jezelf laten testen op autisme? Oké. Dat gedaan en ja, ik bleek autisme te hebben. Hoog functionerend Autisme om precies te zijn. Ik wist nog steeds niet wat het precies was dus toen keek ik een keer op de wikipedia pagina en toen bleek… dat het precies overeenkomt met de diagnose! Ik had het dus. Om eerlijk te zijn heeft het wel een lange tijd geduurd om te realiseren dat ik het daadwerkelijk had, maar ondertussen heb ik het geheel aanvaard.

Mijn hersenbloeding

Zowel mijn geluk als mijn zware moment was mijn hersenbloeding. Het was tot nu toe het einde van mijn carrière. Op 8 oktober 2017 kreeg ik de hersenbloeding. Ik heb er niets van gemerkt. ’s-Avonds was er een feest want mijn ouders waren zoveel jaar getrouwd. Het viel mijn familie op dat ik er veel “naast sprak”. De dag erna ben ik naar mijn dokter gegaan en ik mocht meteen naar het ziekenhuis. Na twee maanden en veel testen (ze waren bang voor een ernstige ziekte) hebben ze in mijn hersenen gekeken en toen bleek dat er niets mis was neurologisch gezien.

Mijn revalidatie was lang. Te lang naar mijn zin. Maar het ging wel goed. Ik had mijn spraak weer terug en ik ben socialer geworden. Het grote nadeel van zonder werk te zijn, is dat je er op een gegeven moment aan went. Ik had waarschijnlijk wel kunnen werken maar ik denk dat dat een grote fout zou zijn geweest om weer hetzelfde werk te gaan doen.

Mijn therapieën na de hersenbloeding en de gigantische gevolgen ervan

Ik heb altijd een goede relatie gehad met mijn zussen. Eén ervan kent heel veel mensen omdat zij een kroeg heeft samen met haar man. In haar kroeg kwamen steeds meer mensen die een therapie hadden gehad en daar echt beter van zijn geworden. Het was de LENS therapie. De LENS therapie is een neurofeedback therapie. Het werkt met 5V elektroden die op je hoofd worden geplaatst bij verschillende gebieden van je hersenen. De therapie duurt ongeveer 10 minuten per keer, iedere twee weken een half jaar lang. De dag na de therapie ben je total loss. Het is lastig om precies te zeggen wat het doet maar het doet wel wat met je. Ik ben erdoor veranderd en ten goede!

Ik bedoel, ik heb nu een vriendin. Onze relatie gaat hartstikke goed. Ze woont sinds 1 januari bij mij in en we zijn net iets meer dan 1 jaar bij elkaar. Wie had dat ooit gedacht? Ik, de man die zoveel moeite had om relaties aan te gaan en vrouwen meer afstootte dan aantrok, ik heb nu een prachtvriendin. En ik weet ondertussen ook wat een package-deal betekent.

Hoe belangrijk is Autisme voor mij?

Dat is een vraag. Dat is de vraag. Maar ik beantwoord hem met een andere vraag: Weet jij waar Abraham de mosterd haalt?

En dat is het voor mij. Autisme is dankzij de LENS therapie veel minder zwart / wit en ik ben socialer geworden. Mijn hersenbloeding heeft ook veel geholpen maar de LENS therapie maakte het voor mij mogelijk om een relatie aan te gaan.

Mijn toekomst ziet er goed uit, denk ik. Mijn oude baan terugkrijgen dat zal lastig zijn. Ik weet (nog) niet wat ik wil doen. Maar Morgan Freeman zei eens: “You do what you are.” En ik heb nog niet gevonden waar ik mijn passie in kan gooien.

Conclusie

Ik wil eigenlijk niet een standaard conclusie geven over autisme. Autisme is daarvoor veel te complex. Rechtlijnigheid (en nurksheid) hebben ook hun voordelen, maar sociaal zijn is veel belangrijker.