Rouw

Iedereen gaat anders om met het verlies van een dierbare. Dit hoor ik al jaren, en het klopt. Iedere persoon is anders, en iedere relatie is anders. Het is aan ieder om zijn of haar eigen manier te vinden om rouw te beleven en te verwerken.

In mijn leven ben ik helaas al een aantal belangrijke personen verloren en ik merk nu dat iedere gebeurtenis een andere uitwerking heeft op mij. Ik ben erachter gekomen dat veel autisten last hebben van “uit het oog, uit het hart”. Dit concept bestaat voor veel dingen, bij mij is het voornamelijk mijn kantoorruimte, die nu als opslag gebruikt wordt. Zolang de deur dicht is, bestaat de rommel niet. Ook de maaltijden die in mijn vriezer zitten worden vergeten en dus bestel ik iets makkelijks.

Het gevolg van dit concept is dat wanneer veel autisten niet herinnerd worden aan hun verlies, dat verlies ook niet bestaat. Het gevolg daarvan, is dat wanneer ze er wel mee geconfronteerd worden, het verlies des te harder aankomt.

Toen mijn hond in 2012 is overleden, ben ik daarvan weken van slag van geweest. Doordat mijn hond constant bij mij was, was de aanpassing erna enorm groot. Kleine gewoonten werden obstakels. Ik was wekenlang niet in staat om mijn bord leeg te eten. Waarom niet? Omdat mijn hond altijd de laatste hap kreeg. Het heeft lang geduurd om deze gewoonte aan te passen. Zo ook rusteloos worden als het tijd was om mijn hond uit te laten. Dus naast het verdriet van het verlies van dat kleine beestje, was het aanpassen van gewoontes het moeilijkste om te doen. Routine geeft autisten rust, dus het aanpassen hiervan veroorzaakt chaos.

In januari is mijn moeder overleden. Dit was na een jarenlang ziekbed, dus ik was er op voorbereid. Voor zover dat kan. Ik heb meteen de routine die ik had vervangen door een andere bezigheid. Ik ging namelijk op donderdag- en zondagavond bij haar op visite. Deze avonden breng ik nu door met een buurvrouw en houden we ons bezig met hobby’s. Daarnaast heb ik geleerd van het hele “uit het oog, uit het hart” gebeuren, en heb ik expres een foto van haar in mijn huiskamer staan. Op deze manier word ik af en toe ermee geconfronteerd en kan ik beter met mijn verlies omgaan. Af en toe een kleine dosis verdriet is voor mij beter dat een vloedgolf. Dus, doordat ik er bewust mee geconfronteerd word, zorgt ervoor dat ik er niet door wordt overvallen. Dit lijkt voor mij te werken, maar het is nog vroeg dag.