Beschrijving
Titel en schrijver |
Emma en de onzichtbare erfenis – Rosa Bromet |
ISBN nr. |
90-443-0459-3 |
Uitgeverij, drukjaar en drukversie |
The house of books – 2005 – 3de druk |
Paperback of hardcover |
Paperback |
Aantal pagina’s |
159 |
Taal en categorie |
Nederlands – Kind & Jeugd |
Korte samenvatting |
Emma en de onzichtbare erfenis
Emma lijkt een heel gewoon meisje van dertien jaar. Tot ze op een dag merkt dat er iets vreemds met haar aan de hand is. Ineens kan ze veel meer. Ziet ze meer. Weet ze meer. Begrijpt ze meer. Ze lost zelfs de ingewikkeldste problemen op. Zonder moeite. Langzamerhand komt ze erachter dat ze een geheim heeft. Een geheim dat zo bizar is dat ze het aan niemand kan vertellen. Emma en de onzichtbare erfenis is een spannend boek vol onverwachte belevenissen, dat leest als een ontdekkingsreis. |
Over de auteur |
Rosa Bromet werd op 28 augustus 1946 in Borne geboren. Haar ouders lazen haar als kind altijd veel voor. Vooral de boeken over Pim Pandoer spraken Rosa erg aan. Pim Pandoer was een jongen die allerlei geheimzinnige zaken oploste en daarbij van het ene avontuur in het andere viel: echte spannende boeken! Schrijven vond Rosa op jonge leeftijd al heel erg leuk. Op de middelbare school schreef ze al veel gedichten en na de middelbare school ook toneelstukken en filmscenario’s. Ze vertaalde Duitse boeken in het Nederlands. |
Recensies |
‘Enkele weken voor haar dertiende verjaardag merkt Emma dat ze paranormaal begaafd is. Als haar oma enige tijd later sterft, ontdekt ze dat ze deze gave van haar geërfd heeft. Dit blijkt onverwachte mogelijkheden te bieden; ze gebruikt bijvoorbeeld haar gave om de winnende Lotto-getallen te zien. Rijkdom die ze op deze manier verwerft, deelt ze weliswaar met anderen, maar dat een dergelijke gave zo niet gebruikt dient te worden, komt niet aan de orde.
Roman waarin op speelse, maar ook nuchtere wijze met het paranormale wordt omgegaan. Opvallend is dat Emma erg volwassen handelt en denkt voor haar leeftijd. Haar taalgebruik is volwassen, waardoor het meer de stem van de auteur dan van een 13-jarige is. Het tempo van de roman wordt soms opgehouden door onnodig lange scenes en irrelevante dialogen en details. De spanning wordt opgevoerd in de laatste hoofdstukken, die duidelijk de opmaat zijn voor een vervolg ‘Emma en de man in het duister’*, waarvan een fragment weergegeven wordt. Het schreefloze lettertype dat is gebruikt, is voor een roman frappant zakelijk en donker. Op het voorplat is een foto van een jong meisje met blonde haren te zien. Luchtige roman over paranormale gaven die niet voortdurend weet te boeien.’ -Andrea Oostdijk |
Beschadigingen |
x |
