Beschrijving
Titel en schrijver |
Lanzarote & César Manrique 7 monumenten, Wolfgang Borsich |
ISBN nr. |
84 89023 00 X |
Uitgeverij, drukjaar en drukversie |
Editorial Yalza, SL, jaar onbekend, 1e druk |
Paperback of hardcover |
paperback |
Aantal pagina’s |
onbekend |
Taal en categorie |
Nederlands, zweeds en fins, reizen |
Korte samenvatting |
Het boek Lanzarote & César Manrique 7 monumenten, Wolfgang Borsich gaat over Lanzarote en een deel over César Manrique een Spaanse kunstschilder, beeldhouwer, architect en bouwadviseur. Zijn stijl kan worden beschouwd als non-figuratief, in evenwicht met de omringende natuur. Veel gebouwen en projecten op het eiland Lanzarote zoals Mirador del Rio, Jardin de Cactus alsook het restaurant El Diablo in het Nationaal Park behoren tot zijn werken. Op verschillende rotondes op Lanzarote stonden windsculpturen van zijn hand; na zijn overlijden zijn al zijn creaties naar het Manrique museum gebracht.
Het idee dat de balans tussen de ontwikkeling van het toerisme en respect voor de natuur in Lanzarote alleen aan César Manrique te danken is, is niet helemaal juist. Jesús Soto, Maestro Artístico van de Cabildo van Lanzarote, heeft deze benadering feitelijk geïntroduceerd. Lanzarote als atelierManrique heeft ervoor gezorgd dat de meeste gebouwen op Lanzarote niet hoger gebouwd worden dan vier verdiepingen, dat zij voornamelijk wit en zeer licht van tint werden, en dat de raamkozijnen in de kleuren groen, blauw of bruin werden geverfd. Manrique maakte een boek met eigen foto’s over de lokale historische architectuur. Er zijn enkele hotels die méér etages tellen, zoals het Gran Hotel in Arrecife. Dit gebouw is gebouwd in de tijd dat Manrique een aantal jaren in de Verenigde Staten verbleef. Ook zorgde Manrique ervoor dat er geen advertenties aan de kant van de wegen werden geplaatst en schakelde hij daarnaast een tijdelijke bouwstop in. Hij organiseerde protesten tegen grootschalige nieuwbouw ten behoeve van het massatoerisme op het eiland in de jaren 80. Zijn beweegreden was zijn liefde voor het eiland. Manrique wilde niet dat de unieke cultuur en natuur werden beschadigd door massatoerisme en heeft dat ook daadwerkelijk weten te voorkomen. De bevolking is hem hier zeer dankbaar voor. Fundación César ManriqueIn het oorspronkelijke woonhuis van Manrique, El Taro de Tahíche is nu de Fundación César Manrique gevestigd. In dit huis, gebouwd in en rond lavabellen, zijn niet alleen zijn eigen kunstwerken, maar ook die van anderen te bezichtigen, waaronder werk van Pablo Picasso. Sinds 1990 woonde Manrique in Haria in een vallei van het gebergte El Risco de Famara. Dit woonhuis met atelier en een groot deel van de inventaris is sinds 2013 opengesteld voor publiek. In 1992 overleed Manrique op 73-jarige leeftijd bij een verkeersongeval, op een kruispunt 50 meter van zijn oorspronkelijke huis. Manrique’s graf bevindt zich op de begraafplaats van Haria en is voorzien van onder meer poreus lavasteen en beplanting met een cactus en een palmboom, zoals door hem veelvuldig toegepast in zijn werk als architect. |
Over de auteur |
Geen informatie gevonden |
Recensies |
geen |
Beschadigingen |
Losse achterflap heeft scheur, gerepareerd met plakband |