Beschrijving
Titel en schrijver |
Van Taroesa naar Tsjoena, Anatoli Martsjenko |
ISBN nr. |
Geen ISBN bekend |
Uitgeverij, drukjaar en drukversie |
Niet bekend |
Paperback of hardcover |
Paperback |
Aantal pagina’s |
218 pagina’s |
Taal en categorie |
Nederlands, Biografie |
Korte samenvatting |
In ‘Van Taroesa naar Tsjoena’ vertelt de Russische schrijver-arbeider Anatoli Martsjenko over zijn vervolging die dan al zo’n achttien jaar (en daarmee bijna de helft van zijn leven) duurt. Al die jaren bracht hij door in Russische gevangenissen, concentratiekampen en verbanning. Over zijn belevenissen tussen 1960 en 1966 schreef hij ‘Wat ik zeggen wou’. Dit is volgens vele deskundigen het beste kampboek na Stalins dood.In de zomer van 1968 waarschuwde Anatoli Martsjenko voor de mogelijkheid van een gewapende inval van de Russen in Tsjechoslowakije. Hij werd om die reden gearresteerd en veroordeeld tot één jaar. Toen zijn straftijd er bijna op zat kreeg hij er nog eens twee jaar bij. Sinds 1971 verbleef Martsjenko (bijna geheel doof, een ‘cadeautje’ uit het kamp) met zijn gezin in het verbanningsoord Taroesa. Dat betekende onder toezicht van de politie. Dit ‘toezicht’ nam dusdanig absurdistische en strenge vormen aan dat hij verklaarde zich er niet meer aan te houden. In februari 1975 werd hij dan ook gearresteerd. Martsjenko verklaarde in hongerstaking te gaan en hield dit 53 dagen vol. Hij werd veroordeeld tot vier jaar ballingschap in het Siberische Tsjoena. In ‘Van Taroesa naar Tsjoena’ beschrijft Martsjenko zijn arrestatie, hongerstaking en proces. Op een aangrijpende manier vertelt hij over zijn gevecht met het probleem met de zin en zinloosheid van een hongerstaking. |
Over de auteur |
Anatoli Tichonovitsj Martsjenko werd geboren in Oblast, Oekraïne op 23 januari 1938 en overleed in Tsjistopol, Rusland op 8 december 1986. Hij was een dissident in de Sovjet-Unie.
Sinds 1975 was hij lid van een groep die nastreefde dat de rechten van de mens zouden worden nageleefd, zoals deze vastgelegd waren in het slotakkoord van Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Hij werd meerdere keren gevangen genomen en onthulde geheimen over werkkampen en gevangenissen in de Sovjet-Unie. Zijn onthullingen maakten hem verdacht bij de Sovjetautoriteiten, waarna hij werd veroordeeld vanwege anti-Sovjetagitatie en propaganda. Na meer dan 20 jaar in de gevangenis doorgebracht te hebben, overleed hij uiteindelijk in de gevangenis van Tsjistopol aan de gevolgen van een hongerstaking. Postuum ontving hij in 1988 als eerste, samen met Nelson Mandela, de Sacharovprijs voor de ‘Vrijheid van Denken’ van het Europees Parlement. Deze prijs is bestemd voor personen en organisaties die zich wijden aan de bescherming van de rechten en fundamentele vrijheden van de mens. |
Recensies |
“Zijn boeken ‘Wat ik zeggen wou’ en ‘Van Taroesa naar Tsjoena’ behoren tot de beste wat er over de Sovjet-Goelag in de periode na Stalin is geschreven.” – Hella Rottenberg in de Volkskrant 12-12-1986 p5 |
Beschadigingen |
Geen beschadigingen |
